Widać, że zarys boku zęba (ewolwenta kulista) powstaje, gdy stożek zasadniczy przetacza się (obraca się dookoła własnej osi, a ta około środka kuli) po płaszczyźnie tocznej, która przechodzi przez środek kuli. W ten sposób tworząca linii zęba (w przypadku przedstawionym jest nią linia prosta przechodząca przez, środek kuli — jest więc tworzącą stożka zasadniczego) tworzy powierzchnię ewolwentową boku zęba.
Punkt ostrza narzędzia przebiega podczas nacinania wzdłuż tej tworzącej na płaszczyźnie tocznej. Przy jednoczesnym przetaczaniu się stożka zasadniczego ostrze narzędzia porusza się wzdłuż tworzących obwied-nich, które tworzą zarys boku zęba.
Ponieważ przy nacinaniu prostozębnego koła stożkowego kierunki nacinania muszą być skierowane stale ku środkowi płaszczyzny tocznej, przeto nacinanie może być przeprowadzone jedynie za pomocą narzędzia o ostrzu w postaci punktu.
Opisany sposób nacinania zębów jest nieekonomiczny i z tego powodu nie ma zastosowania. Dlatego stosuje się narzędzia z ostrzami w postaci prostej krawędzi, lecz przy tym uzyskuje się zarys zęba odbiegający od ewolwenty kulistej. W tym przypadku płaszczyzna toczna jest jednocześnie płaszczyzną podziałową wyobrażalnej zębatki pierścieniowej, w której boki zębów są ograniczone płaszczyznami przechodzącymi przez środek płaszczyzny tocznej (środek kuli). Prosta krawędź tnąca narzędzia porusza się podczas ruchu tocznego wzdłuż boku tej zębatki pierścieniowej tak, że ząb obrabianego koła powstanie jako powierzchnia obwiedniowa kolejnych suwów roboczych narzędzia. Tego rodzaju uzębienie nosi nazwę oktoidalnego, gdyż linia przyporu przyjmuje na kuli kształt ósemki (po łacinie octo oznacza osiem).