Wady tej metody są następujące:
1) dokładność pomiaru jest niejednokrotnie nie wystarczająca — (0,02 mm),
2) bicie uzębienia i niedokładność wykonania średnicy wierzchołkowej oraz jej bicie powodują, że w różnych miejscach wieńca zębatego wartości grubości zębów są różne, wobec czego jako właściwą wartość przyjmuje się wartość średnią (przeciętną) z kilku pomiarów,
3) przez zużycie się pomiarowych krawędzi szczęk, szczęki dotykają zęba nie w wymaganym okręgu, lecz powyżej, wskutek czego, gdyby grubość w tym miejscu była taka jak obliczono ze wzoru, otrzymamy ząb grubszy; może więc zdarzyć się, że nacięte zęby będą za grube, przez co uniemożliwi się montaż lub nie będzie zachowany najkorzystniejszy luz międzyzębny, zapewniający poprawną współpracę kół zębatych.
Wobec powyższego należy dbać o to, aby krawędzie pomiarowe szczęk były zawsze ostre. Można to uzyskać
albo przez wyłożenie szczęk wkładkami z węglika spiekanego (jak tego dokonała f. C. Zeiss w mikrometrze modułowym),
albo też suwmiarkę poprawia się w sposób następujący:
1) suwak 9 zsuwamy tak, aby dolna jego krawędź znalazła się w poziomie dolnych płaszczyzn szczęk pomiarowych 1 i 2, przy czym na poctziałce belki pionowej powinno się odczytać wartość zero,
2) zsuwamy szczęki pomiarowe 1 i 2 ze sobą — odczyt na podziałce belki poziomej powinien również wynosić zero,
3) następnie na kamieniu szlifierskim lub osełce docieramy wspólnie powierzchnie dolne (AB), aż otrzymamy ostre krawędzie szczęk pomiarowych.
Suwmiarkę modułową należy również co jakiś czas sprawdzić, przy czym można ustalić wielkość poprawki. Do tego celu używamy dowolnego wałka dokładnie oszlifowanego, o znanej średnicy d. Suwmiarkę nastawiamy na nim w takim położeniu, aby krawędzie pomiarowe dotykały go w punktach A i D, w których styczne są nachylone pod nominalnym kątem przyporu a0 do płaszczyzn szczęk.